dagboek
Woensdag 29 april was het zover. Om 11.45 mochten we ons melden bij de opname balie van het UMCG. Al snel werden we doorgestuurd naar de afdeling kno. Hier moesten we best lang wachten op dr Free. Zij is de kno arts die ook Mirthe haar eerste CI heeft geïmplanteerd. Zodra we de behandelkamer binnenkomen zet Mirthe het op een gillen. Ze doet zelfs een poging tot wegrennen... Toch lukt het even in haar oortje te gluren. Deze ziet er gelukkig goed uit. Door Mirthe haar gehuil heen leest dr Free nogmaals de risico's en gang van zaken tijdens de operatie door. Ze vraagt mij of ik er erg tegenop zie en ik antwoord dat dat wel mee valt. Ik vind het wel heel erg dat we Mirthe dit aan doen. Zij heeft hier tenslotte niet om gevraagd maar moet het wel allemaal ondergaan. En dat terwijl ze al zo ontzettend bang is. Eerdere opnames en operaties bezorgden haar letterlijk nachtmerries. En hier zitten we dan , vrijwillig, want Mirthe is niet ziek, en zal het allemaal weer moeten; het infuus prikken, de narcose en de pijn achteraf...
Natuurlijk weet ik ook dat waar we het voor doen. Voor Mirthe! We willen haar deze kans geven. We hebben immers niet voor niets 2 oren.En horen met 1 oor, of in Mirthe haar geval , 1 CI, is best lastig. Vooral op school in de kring, tijdens het buiten spelen of in het verkeer, krijgt Mirthe veel van het geluid om haar heen niet mee. Omdat Mirthe haat taal/spraak ontwikkeling nu nog in de lift zit is dit het juiste moment. Haar zelf laten kiezen als ze ouder is kan niet. Het is nu of nooit, dus kiezen wij voor nu.
Mirthe brengt de rest van de dag door op de verpleegafdeling. Al snel heeft ze een vriendinnetje en fietsen ze samen de gangen door.Met de verpleegkundige die de intake doet spreek ik af dat we niet wegen, meten of plagen of wat voor manier dan ook. Deze gegevens zijn namelijk terug te vinden in de aantekeningen van de anesthesist twee weken eerder.Ook zal het infuus om haar in slaap te brengen pas op het allerlaatst worden geprikt. Op de ok door een anesthesist.Dus na een hele middag fietsen en geen nare dingen kan Mirthe zelfs af en toe even lachen naar de verpleegkundige, als ze maar op afstand blijft.
Mirthe slaapt als een roosje die nacht. Ik wat minder. Ik was vergeten hoe verschrikkelijk die bedden liggen. De nare , smalle bedjes die je uit de verwarmingssombouw tevoorschijn tovert. Maar vooruit. Ik was toch te nerveus om echt lekker te kunnen slapen.
We zijn vroeg wakker die donderdag de 30ste april. Mirthe zit al voor 7 uur in bad. Lekker nog even haar haren wassen met Zwitsal voor ze onder een tulband van verband worden verstopt.
Heitie is er ook al vroeg en zo vertrekken we om 7.45 richting de ok. Mirthe in het bed houdt mijn handje vast.Terwijl Mirthe afscheid neemt van heitie hijs ik me in een soort van overal en doe het bijpassende mutsje op. Tis duidelijk dat de verpleegkundige dit verkleedpartijtje vaker heeft gespeeld. Maar goed het lukt me uiteindelijk toch. Pff, ik heb het er warm van. Of zullen het de zenuwen zijn? Vrolijk , fris en fruitig komt dr Free aangelopen. Een kordate hand"druk en een knipoog; " Zo, zijn jullie er klaar voor? Nog vragen?" Ik vraag haar hoelang het gaat duren.Haar toptijd is twee uurtjes zegt ze. Maar we moeten maar uit gaan van 3 . " Ja, een stuk sneller dan vijf jaar geleden", zegt ze lachend.
Daar gaan we dan. Ik til Mirthe op en neem haar op schoot. Er staan wel 6, 7 mensen in groenen pakjes om ons heen en Mirthe voelt nattigheid. Ze begint te huilen en te schreeuwen maar we pakken door en voor ik het weet zit het infuus erin.Er wordt nog even gecheckt op dit kleine, inmiddels rood aangelopen meisje inderdaad Mirthe Brouwer is en dan valt ze langzaam in mijn armen in slaap..."Nog een kusje van mama, ze is in goede handen..U heeft het goed gedaan moeders" zegt dr Free.
En dan: Wachten....pff...Maar gelukkig geen 6 uur, maar maar de helft! We rijden naar mijn vader in Eelde om een bakkie troost ( kopje koffie) te drinken maar ik voel me zover bij Mirthe vandaan...
Dus weer terug naar het UMCG. In haar kamertje wachten we nog wat langer en dan komt Annie, onze verpleegkundige voor de dag eraan. We mogen meekomen. Mirthe is klaar. Bijna tegelijkertijd gaat mijn mobieltje. Het is Dr Free. Alles is prima verlopen. Geen gekke dingen of complicaties. Dus snel naar de uitslaapkamer.
Door de dubbele klapdeuren heen hoor ik een bekend huiltje. Net als toen ze net geboren was. als van een jong katje in nood. Ik pak haar op schoot en ze nestelt haar tegen me aan. Ik kijk haar aan en fluister dat ik van haar hou en ze valt weer in slaap.Ook nu geen controles die niet echt nodig zijn en zo min mogelijk verpleegkundige die aan haar zitten. Heel fijn dat er met ons wordt meegedacht!
Na een uur mogen we naar de afdeling terug waar MIrthe al snel wakker wordt. Ze is verdrietig en gefrustreerd. Door het enorme verband kan ze haar ci niet op en wordt het nog lastiger haar uit te leggen wat er aan de hand is. Ik neem haar weer op schoot en zet de tv aan. Dit biedt gelukkig afleiding. Mirthe haar verband is intussen al wat gaan schuiven en ik waag toch even een poging met haar CI. De spoel pakt door het verbandgaasje heen. Gelukkig! "Mirthe hoort het wel" roept mevrouwtje blij!
Komende uren zit ik aan haar bed terwijl Mirthe televisie kijkt.DE pijnstillers zijn helaas steeds net te snel uitgewerkt en dus heeft ze veel pijn. Er wordt overleg gepleegd en ze krijgt een extra "shotje 'Dit helpt gelukkig goed en zo komen we de nacht redelijk door.
Vrijdag hangen we rond in haar kamertje en lopen we zo nu en dan een rondje, hand in hand, over de afdeling. De uren tikken traag voorbij.Ik kijk er naar uit dat Meindert komt, met Lieke en Meike! Het is tegen half vijf als ik Mirthe haar gezichtje zie opklaren. Ze ziet Meike! En daar komen ook Lieke en heit, en pake en beppe. Wat een gezellige drukte! Te midden van deze familie reünie stapt de kno arts assistent de kamer binnen. Meindert, zijn ouders en demeiden gaan even naar beneden zodat ik hem te woord kan staan. of liever gezegd hij mij. Hij vraagt wanneer Mirthe haar laatste keer antibiotica door het infuus heeft gehad en ik vertel hem dat dat net gebeurt was. " Nou, dan heeft ze 6 keer gehad en mag ze wat mij betreft mee naar huis!"
Ik schrik ervan! Tja, als het niet nodig is langer te blijven...waarom niet!?
Zoals eerder afgesproken komen opa en oma ook nog en hun nemen Lieke en Meike mee naar huis.
En zo ligt Mirthe om 20.00 heerlijk in haar eigen bedje te slapen. Ik heb een strak medicatie schema meegekregen. De antibiotica en pijnstillers moeten ook snachts worden gegeven. Ik mis de Mickey button! Hierdoor gaven we haar eerder de medicijnen. Zo makkelijk. Nu moet ik haar wakker maken en de antibiotica met vla naar binnen lepelen. Gelukkig gaat een zetpil er nog wel redelijk makkelijk in.
Terwijl ik dit typ, zit Mirthe op de bank. Het is bijna vier uur middags en het zonnetje schijnt. Heit is buiten bezig en Mirthe wil graag helpen.Maar dat kan dus voorlopig niet. Geen gehobbel, geschok en gestuiter. De elektroden die in Mirthe haar binnenoor zijn aangebracht moeten eerst vast groeien en dat gaat nu eenmaal beter als ze niet heen en weer en op en neer worden geslingerd. Tja, en iedereen weet waarschijnlijk wel wat voor meisje Mirthe is...Stilzitten komt niet voor in haar woordenboek, rustig aan doen ook niet.
Het verband is van haar hoofd en volgens mevrouwtje is ze nu weer beter.
Komende twee weken, ze heeft meivakantie, heeft Mirthe haar eigen bodyguard. Ik waak aan haar zijde en probeer te geschud, gewiebel en geschok te voorkomen. Dat ben ik haar wel verschuldigd...