dagboek
Steeds een beetje minder anders...
Het was september 2010. Ik weet nog dat ik schrok. Mirthe klein en kwetsbaar in dat grote ziekenhuis bed. Haar bebloede baby- maat operatie schortje open zodat haar blote buikje zichtbaar was. Uit dat kleine blote buikje, een stukje boven haar navel, stak nu een slangetje. Door dit slangetje krijgt Mirthe sinds die dag in september haar voeding. Weer die confrontatie met het feit dat Mirthe anders is dan jij en ik.
Er zijn, in die bijna vier jaar, periodes geweest dat we hier dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Toen Mirthe bijna drie was bijvoorbeeld en ging lopen. Al haar energie stak ze in het oefenen, vallen en opstaan. Met eten, waar ze al een tijdje goed haar best voor deed, stopte ze. Jammer natuurlijk maar dit zien we steeds terug komen. Wanneer Mirthe een sprong maakt in haar ontwikkeling, gaat ze op een ander gebied een stapje terug. Later pikt ze dit dan weer op. Zo ook het eten.
Sinds begin dit jaar, 2014, is ze met sprongen vooruit gegaan. Alle voorwaarden waren goed: ze zat lekker in haar vel , was weinig ziek, had haar plekje gevonden op school en ook thuis kon ze haar fijn vermaken. En zo heb ik in overleg met de diëtiste steeds een portie sondevoeding vervangen door een maaltijd.
En vandaag was het zover! Ik heb gebeld met de leverancier van de sondevoeding en medegedeeld dat we geen gebruik meer zullen maken van hun diensten...omdat Mirthe eet! De sonde is er inmiddels uit en het gaatje wat achterbleef in haar buikje is al bijna dicht gegroeid. Het blauwe rugzakje met daarin de voedingspomp waar ze bijna 4 jaar lang onafscheidelijk van is geweest wordt morgen middag opgehaald!
Een hoofdstuk afgesloten. Wat ben ik trots!
Mirthe is nog steeds anders dan jij en ik maar wel weer een beetje minder anders.....