dagboek
"Zie je nou wel! "
Dat is het eerste wat ik denk waarnemer de gynaecoloog zijn verhaal doet. Keer op keer zijn we naar huis gestuurd met de woorden dat alles goed is. Dat we ons voor niets zorgen maken.
Dat de 20 weken echo echt niet zo verontrustend was. Dat niet alleen het hoofdje van ons nog ongeboren kindje klein is, maar het kindje in het geheel niet al te groot is. Maar ze groeit. Dus niets aan de hand. We geloofden het niet. Niet de eerste twee keer bij de vrouwelijke gynaecoloog en ook niet bij haar vervanger.
Vandaag 5 jaar geleden, 24 februari 2009, kregen we dan toch gelijk. Natuurlijk had ik liever geen gelijk gehad...
Maar ik zie de verwarring in de ogen van de gynaecoloog. De metingen van twee weken geleden komen totaal niet overeen met die van nu. De beentjes lijken gekrompen. Het hoofdje ligt ver achter..... En eindelijk geeft hij toe. Hier klopt iets niet. Inmiddels ben ik 36 weken zwanger. Al vanaf het begin hebben we ons zorgen gemaakt. Vandaag blijkt dit niet voor niets. Zie je wel! Ik had het goed. Het gaat niet goed met ons meisje. Als ze beweegt wil ik haar troosten. Ik voel dat ze me nodig heeft.
Nu ook eindelijk de arts bevestigd dat hij het ook niet meer weet ben ik gek genoeg gerust gesteld. We worden door verwezen naar het UMCG... 17 maart horen we meer.