dagboek
Al vier weken lang luister ik savonds naar het gehuil van Mirthe.
De ene avond kan ik er beter tegen dan de ander. De ene avond geeft Mirthe de strijd eerder op dan de andere avond...
Soms is ze erg verdrietig en overstuur. Soms ben ik erg moe. Soms is ze gewoon kwaad. Soms zit ik vol goede moed.
Maar altijd, elke avond valt ze alleen in slaap als ik naast haar ga zitten. Als ze voelt dat ik er ben...
Ik probeer de verstandelijk en pedagogisch te handelen maar dat lukt nu even niet meer...
Ik ben haar moeder en ze heeft me nodig...
Maar lieve, lieve Mirthe , mama moet ook slapen....