dagboek
Het is zomer..
De "happening" waar de zomer mee van start gaat hier in het dorp is de jaarlijkse Feestweek; kermis en straatvolleybal, en natuurlijk een feesttent waar heel wat biertjes worden genuttigd. Om de muziek te horen die de plaatselijke duo's hier door de tent laten schallen , hoef je echter de tent echt niet in. In mijn bedje kan ik ook letterlijk verstaan wat er wordt gezongen.En ik heb nog nooit spijt gehad van het feit dat ik het niet van dichtbij mee heb kunnen maken
Lieke en Meike hebben maar 1 ding in hun hoofd; de zweefmolen! Te groot geworden voor de draaimolen , vechten ze nu om een plaatsje in de zweef. Vorig jaar ook al maar toen mocht er nog niet worden geduwd. Dit jaar laten de zusjes zich door de "sterke mannen" van de kermis steeds hoger de lucht in duwen! Gelukkig zijn ze nog niet te groot voor het vangen van eendjes en wordt er gretig een lullig prijsje uitgezocht wat hoogstwaarschijnlijk dezelfde dag nog kapot zal gaan.Op vrijdagmiddag is er een braderie en omdat het ons gezellig lijkt en het weer aardig mee werkt komt Meindert vroeger thuis van zijn werk en zodra ook Mirthe thuis is gaan we met het hele gezin die kant op...
Mirthe mag in de draaimolen..en ja, omdat ze nu eenmaal niet alleen kan, offeren Lieke en Meike zich op als haar oppassers. Stiekum toch nog wel leuk zo een treintje die steeds weer hetzelfde kleine rondje rijdt
Ook Mirthe mag 3 eendjes uit het water hengelen en kiest als prijsje vol overgave voor een knuffel hondje waar ze tot de dag van vandaag helemaal gek op is!Het plan is om gezellig een patatje te eten en daarna heit aan te moedigen tijdens de eerste ronde van het straten volleybal. Maar Mirthe heeft het helemaal gehad. Ze begint te huilen en houdt nooit weer op...Niks helpt en zo nuttigen we ons patatje op een terras wat verder van het feestterein om de andere mensen niet mee te laten genieten...Maar vooral in de hoop dat de rust Mirthe goed zal doen. Het is duidelijk dat al deze drukte, muziek en mensen te veel van het goede is voor ons bijzondere meisje, helemaal op een vrijdag middag.We gaan naar huis, Mirthe aan de voeding, voor de tv met wat chippies, zoals het volgens haar hoort..routine en de rust komt vanzelf.
Meindert en ik verbazen ons ondertussen over wat je allemaal ziet tijdens zo een bezoekje aan de dorps kermis. Meisjes te jong voor de brugklas die rustig een sigaretje opsteken en er alles aan doen om in de smaak te vallen bij de echt niet mooie, sterke mannen van de zweef. Die Lieke en Meike ongeveer uit een zitje van de zweef slaan omdat ze het aan hun vriendin hebben beloofd..en wanneer je er wat van zegt een enorme grote mond hebben!
Dan staan er bij de draaimolen nog een aantal mama's, trots met een een "ik ben zwanger" band om hun bollende buik. Wat ik dan niet begrijp is dat je zo trots bent op het leventje wat in je groeit, maar je dan toch de een na de andere sigaret opsteekt!
Maar goed, wij zijn thuis...Mirthe is tot rust gekomen.Maar Lieke en Meike zijn natuurlijk teleurgesteld. Zij zouden heit aanmoedigen.En het is niet voor het eerst dat hun kleinste zusje de pret wat bederft.Meindert besluit de meiden mee te nemen en ik zwaai ze uit terwijl ze langs fietsen met een dikke glimlach op hun snuitjes! Maar al snel zie ik Lieke terug komen lopen met de fiets aan de hand. Huilend komt ze binnen, de knie een en al bloed en wat is er met haar neus? Gevallen. Arm meisje, en het stuur van de fiets vol in haar gezicht gekregen. De lach van nog maar een paar minuten geleden heeft plaats gemaakt voor tranen en een dikke neus!Toch maar een bezoekje aan de dokterwacht die concludeert dat er een scheurtje in haar neusbotje zit maar dat het vanzelf zal genezen. Thuis moeten we haar knie goed schoonmaken en koelen we haar neus. Het feest is over en uit, de meisjes gaan op bed en heit duikt toch de feesttent nog even in...Volleyballen is er niet meer van gekomen en onze straat eindigde als laatste...Maar of dat nu komt omdat Meindert niet mee deed?!
Zaterdag blijven we uit de buurt van de kermis en zondag is het evenementen terrein weer leeg.Als of er nooit iets geweest is. Volgend jaar weer. Maar dan gaan we zaterdag middag als Mirthe een beetje is bijgekomen van haar schoolweek. Het is te hopen dat Lieke en Meike dan nog steeds een rondje of 4 met hun kleine zusje in het kinderachtige treintje willen maken...