dagboek
In onze auto, aan het achteruitkijk spiegeltje hangt een paar Friese babysokjes.Gekregen op de dag die het begin was van alles...Samen met een paar roze sokjes, keurig in een dichte enveloppe zaten ook deze Fryske sokjes... In een opwelling heb ik die rood-wit-blauwe, met pompenbladen versierde sokjes, daar opgehangen.Nu 3 jaar later hangen ze er nog.
Vandaag vroeg Lieke hiernaar.We hebben immers geen jongetje, wat moeten we met die sokjes? Ik heb haar verteld dat we die sokjes kregen toen we de 20 weken echo lieten maken van Mirthe, toen nog in mama haar buik.Dat ze op die foto keken of alles goed was met het kindje .Zelf wilde ze een broertje, een zusje heeft ze tenslotte al! Helaas zagen ze op die foto's een babytje met een veel te klein hoofdje. In eerste instantie wilde wij nog niets weten van het geslacht...dat was een verrassing. De enveloppe die we meekregen bevatte de sokjes, roze of blauw. Na het nieuws dat er "iets" met ons kindje aan de hand was, wilde ik niets liever dan weten of we een zoon of een dochtertje zouden krijgen. Dus in de auto gaat de enveloppe open; Roze!
Lieke luistert stilletjes naar mijn verhaal. Ik eindig met te zeggen dat die sokjes mij dus doen denken aan de tijd dat alles werd. Dat we wisten dat we een kindje gingen krijgen die anders zou zijn. Anders dan haar, anders dan Meike.Maar ik zeg vooral dat ik niet verdrietig ben als ik naar die sokjes kijk, maar dat ik er juist blij van wordt! Dat Mirthe bij ons is geboren, dat ze enorm boft met haar grote zussen!
Lieke is een piekeraar, net als haar mama. Ik wil haar niet voorliegen en probeer de dingen zo te vertellen dat ze het begrijpt.Zo weet ze ook dat Mirthe eigenlijk niet alleen was in mijn buik. Met 10 weekjes verloor ik haar tweeling brusje. Dit kindje was niet gezond genoeg om te blijven leven. Zo hebben we dit Lieke uitgelegd. Alweer een hele tijd geleden...dan, net voor de Kerstdagen, gaat ons konijntje dood, en haar pasgeboren jonkies ook.Lieke is verdrietig maar, zo zegt ze; " dan waren de kleintjes vast niet gezond genoeg mama, net als de andere baby in jouw buik..." Ik slik en het blijft even stil. En zo eerlijk en open als een kind kan zijn zegt ze nog;" Poeh he, anders hadden we 2 Mirthe's gehad ...".
Waarop Meike roept: dan zouden er ook 2 mama's moeten zijn!