dagboek

Wanneer ik terugblik op Mirthe haar afgelopen jaar,
denk ik maar 1 ding ; GROEI!
Mirthe is gegroeit,
Gegroeit in lengte en gewicht,
Gegroeit in haar ontwikkeling,
Gegroiet in kracht en weerstand,
Gegroeit in haar communicatieve vaardigheden.
Toen we 2011 instaptte, vol goed moed dat wel natuurlijk, werd Mirthe al snel ziek. Zo bevond ik mij al de eerste week van januari met haar in het ziekenhuis. Mijn meisje zo kwetsbaar en klein, te licht van gewicht, had wer een buikgriep te pakken en een fikse keelontstekling! En dat na 5 lange weken in het UMCG eind van 2010. Dit jaar zouden we anders beginnen.We hadden plannnen gemaakt, doelen gesteld. en voor je goed en wel begonnnen bent gaat het weer mis. Dit vooruitzicht jaagt mij angst aan. Wordt dit weer een jaar van opnames, verdriet en zorgen? Houden we dit vol? Kunnen we dat aan?

Gelukkig zien we gaandeweg het jaar dat het beter gaat. Mirthe gaat al snel 5 dagen in de week naar het Bijehus. De ziektes vecht ze steeds vaker zelfstandig van haar af.
Toch blijft het moeilijk.Steeds weer worden we overvallen. Door gebeurtenissen die er niet gewoon bij horen...; een loophulp spalkjes, epilepsie, medicatie, een rolstoeltje...
Confrontaties, incasseren, vallen, opstaan en weer doorgaan..
Want al deze hulpmiddelen geven vooruitgang, verbetering en vooral voor Mirthe Vrijheid!

Mirthe groeit en wordt zwaarder en zwaarder.Ik kan haar niet langer naar boven tillen. We vragen subsidie aan en hopen zo het huis Mirthe proef te kunnen maken. Dit gaat niet vanzelf....

Mirthe laat ondertussen zien dat 5 dagen op de Bijtjes haar enorm goed doet. Ze leert elke dag bij."Leerbaar" noemen ze haar. Een raar woord, maar o zo positief!
En zo zien we haar groeien.Van eind 2010 ; een angstig, kwetsbaar, verdrietig klein meisje. Naar eind 2011; een een slimme , pittige tante. een peuter!Een meisje dat haar grenzen zoekt. en ze verrast ons. Ze praat en gebaart.Maakt haar duidelijk, kan haar emoties uiten. Het spugen verdwijnt, want de frustatie is immers verdwenen.

En wat pillen en psychologen mij maar niet konden laten inzien, lukt een verdrietige gebeurtenis rond kerst 2011. Er overlijdt een goede kennis, een moeder, een vrouw, een dochter...We zijn er bij als de familie en vrienden afscheid van haar nemen.Ik zie een vader die spreekt over zijn vrouw, zo oprecht en vol liefde.Ik zie een dochter die het kan opbrengen voor haar moeder te spelen op haar dwarsfluit. Het zoontje wat niet weet wat hij denken moet; het lijkt wel een feest, maar waarom is iedereen dan zo verdrietig?
Dan besef ik me dat het geluk niet zit in het "perfecte plaatje" . Dat het glas niet half leeg is.Geluk is samen zijn, met de menen van wie je houdt. Mijn glas is voortaan half vol!!

Reageer