dagboek
Acceptatie
1 dec 2010, 22:47
Schrijven;....
Dat is ik wat ik doe...Ik schrijf mijn blogs steeds weer om mijn hoofd leeg te maken, mijn gedachten te delen en ook omdat de reacties hierop mij steun geven.
Maar vandaag krijg ik de zinnen niet op papier. Want in mijn hoofd dwalen de woorden rond....
En dat is raar want veel bijzonders is er niet gezegd. Niks nieuws, niks wat we nog niet wisten. En misschien, nee zeer waarschijnlijk, is dat ook de rede waarom...
Na bijna 3 weken opname is een ding wel duidelijk; Mirthe mag vrijdag mee naar huis! Blij? Ja ontzettend blij , want wat heb ik haar gemist! Trots? Ja enorm, want elke verpleegkundige, iedere moeder is geraakt door ons innemende meisje! Bang? Ja , raar maar ik ben bang, bang voor hoe het zal zijn als Mirthe weer thuis is.De afgelopen, bijna 3, weken waren we weer even een "normaal" gezin. We hebben gelachen tijdens het eten, en de sfeer in huis was knus en ontspannen. Lieke heeft veel minder gehuild dan de weken hiervoor. Meike poept en plast niet meer in haar broek. De meisjes fleurden op!
Terwijl ik dit schrijf weet ik waarom het zo moeilijk is de dwalende woorden om te zetten in zinnen. Daarmee zeg ik namelijk dat we het fijn hebben gehad, zonder Mirthe.....en doet doet pijn, heel veel pijn...
Mirthe is een deel van ons gezin.De afgelopen bijna 2 jaar draait ons leven om Mirthe .Lieke en Meike hun kleine zusje, ons jongste dochtertje, is zo bijzonder dat we ons leven aan haar hebben moeten aanpassen. En ik weet dat ik spreek voor ons allemaal als ik zeg dat we dit met liefde hebben gedaan en zullen blijven doen.
Vragen:. Waarom spuugt Mirthe? Waarom eet ze niet? Hoe gaan we om met de spanning die haar gedrag met zich meebrengt? Hoe stimuleren we Mirthe maar kunnen we er tegelijkertijd voor zorgen dat we haar niet overprikkelen?
Antwoorden: Mirthe spuugt uit een reflex naar aanleiding van negatieve ervaringen wat betreft eten en haar mondgebied,
Mirthe haar slokdarm is in goede conditie en een rede voor een reflux operatie is er niet. Mirthe zal over het spugen heen groeien.
Meindert en ik gaan verder in gesprek met de kinderpsychiater en maatschappelijk werk. Maandag melden we ons weer in het UMCG en zullen we hulp krijgen... onder andere door video home training.
Acceptatie; Daarom is het schrijven van dit blog zo moeilijk....
Mirthe is anders, doet de dingen anders en zal altijd ons gezinnetje op zijn kop blijven zetten....
Ik moet accepteren dat Mirthe anders is, dat ons leven anders is en altijd anders zal zijn.
Daarom plaats ik de woorden in zinnen, omdat het mijn hoofd leeg zal maken, ik mijn gedachten hierover kan delen en steun zal halen uit de reacties:
Daar gaat hij dan: Mijn Lieve, Knappe, Mooie Meisje is Meervoudig Gehandicapt.....en o wat ben ik trots op haar!!!!!!!!!